Teatr powszechny
„Teatr powszechny” to długofalowy program performatywny realizowany przez Centrum Kultury ZAMEK w latach 2016‒2021. W ciągu ostatnich trzech lat zaprezentowaliśmy: dziesięć premier, kilkanaście wybitnych gościnnych spektakli polskich i zagranicznych zespołów oraz „repertuarowe” wznowienia wyprodukowanych w naszej instytucji przedstawień. Wszystkie wydarzenia odbyły się przy pełnej widowni, budząc żywe zainteresowanie publiczności.
Wyjątkowość projektu polega na zaproszeniu do współpracy środowisk, które w swej pracy teatralnej korzystają z narzędzi pierwotnie używanych w celach terapeutycznych, jako sposób pokonywania ograniczeń i życiowych kłopotów wynikających z najróżniejszych społecznych i osobistych uwarunkowań. Zapewniliśmy odpowiednie warunki finansowe, organizacyjne i techniczne umożliwiające rozwój uczestniczek(-ów) programu pod okiem wybitnych, starannie dobranych artystek(-ów).
Tytułowa „powszechność” projektu odnosi się przede wszystkim do uniwersalnej potrzeby odnalezienia samego siebie w twórczym procesie. Nabywanie umiejętności wyrażania – często nieuporządkowanych – uczuć i myśli oraz odnajdywanie szczerości artystycznego przekazu, budowanego poprzez powtarzalną, zdyscyplinowaną spontaniczność, jest wspólne dla wszystkich ludzi wchodzących w świat teatru. Terapeutki(-ci), próbując pomóc swoim podopiecznym w pokonywaniu barier, zadają im te same pytania, które zadają sobie zawodowe aktorki(-rzy), a uczestniczki(-cy) terapii konfrontują się z nimi w podobny sposób.
„Powszechność” symbolizuje również nasze intencje i starania, aby teatr tworzony z udziałem osób z niepełnosprawnościami bądź osób w inny sposób zagrożonych społecznym wykluczeniem, traktowany był jako pełnoprawne zjawisko artystyczne. Takie, które podlega krytycznej ocenie za pomocą kryteriów standardowo stosowanych wobec wydarzeń z obszaru sztuki performatywnej.
Autorką identyfikacji wizualnej projektu „Teatr powszechny” jest Ewa Hejnowicz.
--
Na zdjęciu, po prawej stronie blondwłosa, krótko obcięta kobieta w czerwonej sukience kuca na siedzeniu huśtawki. Jej postać rzuca cień na białe płótno. Materiał zawieszony jest w ciemnej, teatralnej sali. W lewym rogu sali stoi łóżko.
