Centrum Kultury Zamek

„Nie ma teraz większej i ważniejszej poezji niż poezja ukraińska, która powstaje właśnie w tej chwili, na naszych oczach, w okopach, schronach, piwnicach, pociągach ewakuacyjnych, na przymusowej emigracji – pisałam w 2022 roku i powtarzam trzy lata później. Nie ma teraz innej poezji, która byłaby tak namacalna, sprawcza i potężna. Nie ma teraz innej poezji, która dawałaby moc i słowa ludziom tracącym wszystko. Nie ma silniejszych, dzielniejszych i bardziej odpowiedzialnych poetek niż poetki ukraińskie. Mogę to napisać, bo jestem zupełnie nieobiektywna, od trzech lat towarzysząc im krok w krok, dzień w dzień” – pisze Aneta Kamińska, tłumaczka poezji ukraińskiej, która poprowadzi spotkanie z Iją Kiwą, Kateryną Michalicyną i Juliją Musakowską, podczas pierwszego dnia Festiwalu Poznań Poezji.

Do Poznania przyjadą trzy poetki znakomite i ważne.
„A co to znaczy, że te poetki są ważne? To znaczy, że podczas wojny znajdują słowa i siły, żeby dokumentować świat zewnętrzny oraz wewnętrzny, stawiać tak opór, być razem z tymi, którzy walczą, żyją, tracą, cierpią, giną. To znaczy, że podczas wojny znajdują słowa i siły, żeby wychodzić i wyjeżdżać do ludzi, rozmawiać, tłumaczyć, opowiadać, odpowiadać na pytania, czytać wiersze. To między innymi dzięki nim pozostanie pamięć, ciągłość kultury i świadectwo wojny widzianej oczami kobiet – poetycki zapis codziennego trudnego życia między atakami rakietowymi, troski o bliskie osoby (ludzkie i nieludzkie) oraz bliskie miejsca, bo współczesne wiersze o wojnie to nie są wiersze o armatach” – tłumaczy Aneta Kamińska.

Podczas spotkania w Poznaniu obecna będzie także poezja Wiktorii Ameliny, poetki, która zginęła 1 lipca 2023 roku po rosyjskim ataku rakietowym na centrum Kramatorska. „My zostałyśmy, żeby o niej pamiętać, opowiadać, czytać i tłumaczyć jej teksty – co też uczynimy” – zapowiada Aneta Kamińska.

Urodzona w 1984 roku ukraińska poetka, tłumaczka i dziennikarka. Urodziła się w Doniecku, w 2014 roku na skutek wojny rosyjsko-ukraińskiej przeprowadziła się do Kijowa, a potem do Lwowa. Autorka książek poetyckich: „Podalsze ot raja”, „Persza storinka zymy”, „Smich zhasłoji watry”, w Polsce w 2022 roku ukazała się jej książka „Czarne róże czasu”, a w 2024  tom „Wędrowny ptak wojny” – w tłumaczeniu Anety Kamińskiej.
Wydała również zbiór wywiadów ze współczesnymi pisarzami białoruskimi o protestach z lat 2020‒2021 „My prokynemos’ inszymy”. Jej wiersze zostały przełożone na 34 języki.
Przekłada wiersze współczesnych poetów polskich i białoruskich. Laureatka licznych nagród, m.in. Nagrody Timpul din România „za opór poprzez poezję i odwagę, z jaką mówi o wojnie rosyjsko-ukraińskiej” (2025, Mołdawia). Znalazła się również na krótkiej liście Nagrody Women In Arts Award. The Resistance 2024 ufundowanej przez Instytut Ukraiński i UN Women Ukraine.

Urodzona w 1982 roku ukraińska pisarka, tłumaczka, menedżerka kultury. Nagradzana autorka prawie 20 książek dla dzieci i kilku zbiorów poezji. W 2022 roku ukazał się w Polsce jej tom „Głosy”, w tłumaczeniu Jakuba Pszoniaka. Wiersze Michalicyny zostały przetłumaczone na liczne języki, m.in. niemiecki, angielski, litewski. Od początku pełnoskalowej inwazji Rosji na Ukrainę skupiała się na czytaniach/warsztatach z dziećmi dotkniętymi rosyjską agresją, wspieraniu schronisk dla zwierząt i pomaganiu ukraińskim żołnierzom. Jest koordynatorką inicjatywy pomocowej rozpoczętej przez Związek Pisarzy Litewskich w październiku 2022 roku. Członkini organizacji pozarządowej „New York Literary Festival” założonej przez Wiktorię Amelinę. Mieszka we Lwowie z rodziną i trzema uratowanymi psami.

Urodzona w 1982 roku ukraińska poetka i tłumaczka. Urodziła się i mieszka we Lwowie. Autorka książek poetyckich: „Na wydych i na wdych” (2010), „Masky” (2011), „Poluwannia na tyszu” (2014), „Czołowiky, żinky i dity” (2015), „Boh swobody” (2021), „Kaminnia i cwiachy” (2024). Laureatka wielu nagród poetyckich w Ukrainie, finalistka nagrody Lwowa – Miasta Literatury UNESCO (2024) za książkę „Boh swobody”, która weszła również do drugiego etapu Nagrody im. Tarasa Szewczenki (2024). Jej wiersze były tłumaczone na 30 języków, a książki ukazały się w Szwecji (Stenar och spik) oraz USA (The God of Freedom).
W 2022 roku w Polsce ukazał się jej tom „Żelazo” w tłumaczeniu Anety Kamińskiej. Jej wiersze weszły do antologii w przekładach Anety Kamińskiej: „Wschód – Zachód. Wiersze z Ukrainy i dla Ukrainy” (2014) i „Listy z Ukrainy. Antologia poezji” (2016), były też publikowane w „Twórczości” i „Gazecie Wyborczej”.
Tłumaczka szwedzkiej poezji na język ukraiński (m.in. Tomasa Tranströmera) oraz poezji ukraińskiej na język angielski. Tłumaczy poezję ukraińskich żołnierzy, wydała przekłady wierszy Artura Dronia „We Were Here” („Tut buly my”). Członkini ukraińskiego PEN Clubu. W 2023 roku porzuciła 20-letnią karierę w branży IT i biznesie międzynarodowym, aby zająć się pisaniem i rzecznictwem kulturalnym Ukrainy.

Poetka i tłumaczka poezji ukraińskiej. Autorka książek poetyckich: „zapisz zmiany”, „czary i mary (hipertekst)”, „autoportret z martwą naturą. ostatnie wiersze nazara honczara napisane przez anetę kamińską” (nominacja do Nagrody Nike 2019), „więzy krwi”, „czernowitz czarowidz”, „teraz zaraz”, wschodniki / zachodniki”, „pokój z widokiem na wojnę”. Wydała wybory przekładów wierszy: Nazara Honczara „Gdybym”, Hałyny Tkaczuk „Ja i inne piękności”, Chrystii Wenhryniuk „Długie oczy”, Borysa Humeniuka „Wiersze z wojny”, Lubow Jakymczuk „Morele Donbasu”, Julii Stachiwskiej „Wszystkie możliwe rzeczy” (2019, nagroda „Literatury na Świecie” za przekład), Wasyla Hołoborodki „Tęcza na murze” (nominacja do ukraińskiej Nagrody Drahomana za przekład), Emmy Andijewskiej „Atrakcje z orbitami i bez”, Kateryny Kałytko „Nikt nas tu nie zna i my – nikogo” (2022; finalistka nagrody Europejski Poeta Wolności), Hałyny Kruk „Żywica”, Julii Musakowskiej „Żelazo”, Iryny Wikyrczak „Algometria”, Ołeha Kocarewa „Ewakuacja”, Ii Kiwy „czarne róże czasu”, Iryny Szuwałowej „niewyrażalne”, Lubow Jakymczuk „Produkcja czułości”, Marianny Kijanowskiej „Fotosynteza”, Łesyka Panasiuka „Rozrzucone twarze”, Daryny Hładun i Łesyka Panasiuka „Portret słońca w schronie przeciwbombowym”, Jaryny Czornohuz „Koło wojny”, Maksyma Krywcowa „Talk-show Wojna”, Julii Stachiwskiej „Odbicie”, Ołeha Kocarewa „Zawartość męskiej kieszeni”, Wiktorii Ameliny „Świadectwo” oraz prozę poetycką Olafa Clemensena „Lato ATO", a także trzy autorskie antologie: „Cząstki pomarańczy. Nowa poezja ukraińska”, „30 wierszy zza granicy. Młoda poezja ukraińska” oraz „Wschód – Zachód. Wiersze z Ukrainy i dla Ukrainy”.

Wschodoznawca, ukrainista, tłumacz, adiunkt Zakładzie Ukrainistyki Instytutu Filologii Rosyjskiej i Ukraińskiej na Wydziale Neofilologii UAM. Współautor książki „Dyskurs postkolonialny we współczesnej literaturze i kulturze Europy Środkowo-Wschodniej”. Animator polsko-ukraińskiej współpracy kulturalnej. Wiceprezes Stowarzyszenia Społeczno-Kulturalnego „Polska-Ukraina” w Poznaniu, organizującego coroczny festiwal „Ukraińska Wiosna”. Moderator i opiekun Zamkowego Klubu Książki Ukraińskiej w CK ZAMEK w Poznaniu.

Na beżowym tle tytuł spotkania: „Poetki z Ukrainy” – spotkanie z Iją Kiwą, Kateryną Michalicyną, Juliją Musakowską. W górnym lewym rogu logo Poznania Poezji. Po prawej stronie plama barwna w kolorze kobaltowym.