Centrum Kultury Zamek

Fotografie mojego brata starają się odnowić, a tym samym zbawić historię naszej rodziny. Zbudowane są ze światła i cienia, nie tylko w sensie chemicznego procesu, ale również emocji oraz wiedzy autora o tym, co obraz może odsłonić. Michał patrzy na rodzinę z czułością i dystansem badacza jednocześnie, a jego uwaga krąży pomiędzy dwiema perspektywami − ekstatyczną i analityczną. Wszystkie zdjęcia zostały przez niego uważnie zainscenizowane w przestrzeni naszego rodzinnego domu, z udziałem najbliższych, którzy najczęściej odgrywali samych siebie. Takie rygorystyczne zawężenie warunków nadaje procesowi twórczemu cechy prowokowanego doświadczenia − eksperymentu, w którym rodzina − podstawowa jednostka taksonomiczna zostaje opisana wraz z jej klaustrofobicznym ekosystemem przez jednego z jej członków. Pomimo, a może właśnie dlatego przywołane obrazy zachowują afektywną naturę pamięci. Pozostają w ruchu i przemianach. Ich znaczenie jest pojemne, co sprawia, że osoby patrzące ufnie zstępują w głąb doświadczenia wraz z autorem.