2025 \ Piotr Sadzik
Od 21 lipca rezydentem CK ZAMEK jest Piotr Sadzik – nominowany w ubiegłym roku do Nagrody ‒Stypendium im. Stanisława Barańczaka (w ramach Poznańskiej Nagrody Literackiej).
Piotr zajmuje się filozofią literatury i filmu, jest adiunktem na Wydziale Polonistyki UW. Jego książka „Regiony pojedynczych herezji. Marańskie wyjścia w prozie polskiej XX wieku” była nominowana do Nagrody Literackiej Gdynia w kategorii „Esej”, Poznańskiej Nagrody Literackiej oraz Nagród Naukowych „Polityki”). Jako krytyk literacki i filmowy publikuje m.in. w „Dwutygodniku”, „Literaturze na Świecie”, „Mint Magazine” i „Krytyce Politycznej”. Jest jurorem Nagrody Literackiej m. st. Warszawy i Nagrody im. Witolda Gombrowicza. O twórczości tego ostatniego przygotowuje książkę.
Piotr zajmuje się filozofią literatury i filmu, jest adiunktem na Wydziale Polonistyki UW. Jego książka „Regiony pojedynczych herezji. Marańskie wyjścia w prozie polskiej XX wieku” była nominowana do Nagrody Literackiej Gdynia w kategorii „Esej”, Poznańskiej Nagrody Literackiej oraz Nagród Naukowych „Polityki”). Jako krytyk literacki i filmowy publikuje m.in. w „Dwutygodniku”, „Literaturze na Świecie”, „Mint Magazine” i „Krytyce Politycznej”. Jest jurorem Nagrody Literackiej m. st. Warszawy i Nagrody im. Witolda Gombrowicza. O twórczości tego ostatniego przygotowuje książkę.
Poznaj naszego rezydenta
Zapytaliśmy Piotra, czym zajmie się podczas rezydencji:
‒ W Poznaniu zamierzam podgonić pisanie książki o Gombrowiczu. Regularnie zerkam do niego od lat już (rety) 20, pomysł na książkę zarysował się lat temu 10, a teraz w ciągu miesiąca (wiedziony optymizmem) zamierzam znacząco zbliżyć się do jej mety. Te moje wieloletnie zmagania wynikają oczywiście po części z niechęci do tego, żeby się z Gombrowiczem rozstać, ale przede wszystkim chyba obrazują skalę trudności zadania, jakie sobie wyznaczyłem. Gombrowicz jest znacznie bardziej otchłanny, złożony i znakomity niż wydaje się to nawet wielu jego zwolennikom. Latami nie miałem pojęcia (i wciąż chyba trochę nie mam), jak dobrze oddać rozmach tego pisarstwa. Jednak po co w ogóle – powie sceptyk – pisać o autorze, za którym stoi cała biblioteka odczytań, autorze, który doczekał się osobnej gałęzi badań, znaczonych największymi nazwiskami polskiego literaturoznawstwa? Wszystko to prawda. A jednak powiedziałbym prowokacyjnie, że mimo to Gombrowicz pozostaje jednym z najbardziej niedoczytanych, a z pewnością najbardziej zbanalizowanych autorów w historii polskiej literatury. Pobyt w Poznaniu ma mi ułatwić wyjęzyczenie argumentów na poparcie tej tezy.
‒ W Poznaniu zamierzam podgonić pisanie książki o Gombrowiczu. Regularnie zerkam do niego od lat już (rety) 20, pomysł na książkę zarysował się lat temu 10, a teraz w ciągu miesiąca (wiedziony optymizmem) zamierzam znacząco zbliżyć się do jej mety. Te moje wieloletnie zmagania wynikają oczywiście po części z niechęci do tego, żeby się z Gombrowiczem rozstać, ale przede wszystkim chyba obrazują skalę trudności zadania, jakie sobie wyznaczyłem. Gombrowicz jest znacznie bardziej otchłanny, złożony i znakomity niż wydaje się to nawet wielu jego zwolennikom. Latami nie miałem pojęcia (i wciąż chyba trochę nie mam), jak dobrze oddać rozmach tego pisarstwa. Jednak po co w ogóle – powie sceptyk – pisać o autorze, za którym stoi cała biblioteka odczytań, autorze, który doczekał się osobnej gałęzi badań, znaczonych największymi nazwiskami polskiego literaturoznawstwa? Wszystko to prawda. A jednak powiedziałbym prowokacyjnie, że mimo to Gombrowicz pozostaje jednym z najbardziej niedoczytanych, a z pewnością najbardziej zbanalizowanych autorów w historii polskiej literatury. Pobyt w Poznaniu ma mi ułatwić wyjęzyczenie argumentów na poparcie tej tezy.
TEKST ALTERNATYWNY
Zdjęcie rezydenta Piotra Sadzika. Mężczyzna ma na sobie błękitną koszulę, a na głowie burzę loków. Patrzy gdzieś w bok i delikatnie się uśmiecha.
