Klaudia Hartung-Wójciak
Absolwentka Akademii Sztuk Teatralnych w Krakowie, doktorantka literaturoznawstwa UMK w Toruniu, dramaturżka. Reżyserka spektakli m.in. „Extinction” (Teatr Stary w Krakowie, 2022), „Jestem lekka jak rzęsa wiatru…” (Teatr im. J. Osterwy w Lublinie), „Ach, jeżeli przyjdę dać...” (Teatr Polski w Bydgoszczy, 2021), „VHS/Visual Homemade Stories” (Teatr Nowy w Krakowie, 2020), „Święto wiosny na aturi i mimozy wstydliwe” (Instytut Teatralny im. Z. Raszewskiego w Warszawie, Teatr SOHO, Ogród Botaniczny UW w Warszawie), „Manat ee” (Komuna Warszawa, 2019), „La Chinoise” (TR Warszawa, 2018). Dramaturżka przy spektaklach W. Grudzinskiego: „BOW” (Venuše ve Švehlovce, 2022 / DAS Amsterdam, 2023), czy C. Tomaszewskiego: „Paria. Opera egzotyczna” (CSW Warszawa, 2018), „Cezary idzie na wojnę” (Komuna Warszawa, 2017) czy „Piotra Peszta: Supergallery” (Akademia Muzyczna w Krakowie, 2020). Stypendystka: Miasta Bydgoszczy (2023), Miasta Krakowa (2021), Miasta Warszawy (2020), Instytutu Adama Mickiewicza w ramach programu New Stage! (2020), rezydentka: Komuny Warszawa (2019), Teatru Lliure w Barcelonie i Teatru Nowego w Warszawie (2022) , Venuše ve Švehlovce w Pradze w ramach Funduszu Wyszehradzkiego (2022). Współzałożycielka i członkini kolektywu Nostalgic Boys. Autorska partytura tekstowa „VHS. User manual for your past...” została zaprezentowana na festiwalach: A-genre w Tel Awiwie (Teatr Tm-na, 2021) i Israel Festival w Jerozolimie (2022).
ALL MY DEAD SWEETHEARTS
To projekt researchowo-realizacyjny pomyślany jako lamentacyjny utwór performatywny na szepty, skargi, zawodzenia, łkania, narzekania, skomlenia, afektywne żądania i wyznania. To namiętna praktyka polityczności głosu w całym spektrum jego cielesnych i akustycznych możliwości. Lament jest głosem słabych, jest wypowiedzeniem skargi, żalu, oczekiwań i tęsknoty, balansuje między radykalnie indywidualnym a społecznym, jego siłą jest inicjowanie nietypowych form solidarności i osobliwych wspólnot. Żałosny język może wydawać się bezcelowy, fetyszyzujący utracone i destrukcyjny, a emocjonalne zaangażowanie osób inicjujących lament wątpliwe merytorycznie.
W lamentacyjnym archiwum znajdziemy jednak kobiece żaleuderzające w dany porządek polityczny i kulturowy, stanowiące zagrożenie dla ładu społecznego, sprawcze i wywrotowe, m.in. greckie goos, XVI-wieczną kobiecą sztukę lamentacyjną w Irlandii, lament Orfeusza, śmierć Doroty z Nowego Targu, śmierć Mahsy Amini i wywołane nią masowe protesty w Iranie („Baraye” jako lamentacyjny protest song i in.).
Artystka postrzega lament jako reagowanie tu i teraz. Istotnym jest kontekst czasowy i przestrzenny, w ramach którego jest inicjowany; może wychodzić z osobistego, lokalnego czy planetarnego. Artystka będzie współpracowała przy projekcie z Małgorzatą Bielą.
W lamentacyjnym archiwum znajdziemy jednak kobiece żaleuderzające w dany porządek polityczny i kulturowy, stanowiące zagrożenie dla ładu społecznego, sprawcze i wywrotowe, m.in. greckie goos, XVI-wieczną kobiecą sztukę lamentacyjną w Irlandii, lament Orfeusza, śmierć Doroty z Nowego Targu, śmierć Mahsy Amini i wywołane nią masowe protesty w Iranie („Baraye” jako lamentacyjny protest song i in.).
Artystka postrzega lament jako reagowanie tu i teraz. Istotnym jest kontekst czasowy i przestrzenny, w ramach którego jest inicjowany; może wychodzić z osobistego, lokalnego czy planetarnego. Artystka będzie współpracowała przy projekcie z Małgorzatą Bielą.
