ZAMEK Culture Centre

„Eclipser” to wystawa fotografii półprzezroczystych. Jej tematem jest światło przebijające przez naturalne ‒ organiczne i nieorganiczne ‒ przesłony, zamknięte w ramie obrazu. Prezentowane na wystawie prace są formalistyczne w warstwie wizualnej ‒ źródłem ich potencjału narracyjnego jest sama materia, z której zostały stworzone.

Agnieszka Brzeżańska ‒ powszechnie uznana jako malarka, tworzy ulotne abstrakcje odnoszące się do zjawisk naturalnych i kosmicznych. W cyklu fotografii „Honomeia” przygląda się kształtom, jakie tworzą pod mikroskopem grudki ziemi zebranej z różnych miejsc. Powstają w ten sposób formy jednocześnie abstrakcyjne i realistyczne, tworzące obraz życiodajnej, płynnej materii, wypełnionej pęcherzykami światła i cienia. 

Michael Part ‒ uprawia wizualną alchemię. Wykorzystuje zieleń malachitową, której intensywna barwa, historycznie utożsamiana z wydobyciem rudy srebra, w pracach Parta zostaje użyta jako barwnik chemiczny. Za pomocą artysta tworzy kinematograficzny spektakl wyświetlany na przezroczach. Podczas ekspozycji slajdy poddawane są procesowi naświetlenia, a intensywność ich barwy zmienia się w czasie trwania wystawy. Part eksperymentuje z materią, poddając ją rozmaitym procesom chemicznym, dekonstruując tym samym pojęcie obrazu fotograficznego.

___

Wystawa z cyklu „non-fiction”, które stawia pytanie o wiarygodność obrazu fotograficznego jako dokumentu. Rozpoczynając od analizy środków fotograficznych, poprzez pytanie o ekonomię znaczeń, aż po kwestię hierarchii społecznych, cykl „non-fiction” sytuuje obraz fotograficzny w relacji do zjawisk naturalnych, jak i kulturowych.

„Fotografia nie jest jedynie medium, które donosi o stanie świata ‒ nie jest też jedynie estetyczną transformacją świata. Jest ona konkretnym aktem ujawnienia, w którym nieskończone możliwości opowiedzenia prawdy wynikają właśnie z zaprzeczenia, zakłócenia, rozbicia własnej tożsamości”. 

(John Roberts „Photography and its Violations“)

Niniejszy cykl oparty jest na pozorach: prezentowane są tu fotografie, które zaprzeczają własnej obiektywności, w których dominuje auto-destabilizujący charakter. Dobór prac odbywał się według klucza formalnego, uzależniając przepływ znaczeń od kontekstu prezentacji.