ZAMEK Culture Centre

Dodatkowe informacje: spotkanie w języku angielskim, tłumaczone na język polski

Wydarzenie w ramach projektu „Můj útěk", który Nadia Lichtig realizuje w ramach swojej rezydencji w CK ZAMEK.

28 października artystka otworzy wystawę pod tym samym tytułem. Lichtig zaprezentuje dwa cykle prac, w których zajmuje się tematem pamięci, zarówno osobistej, jak i zbiorowej. Autorka podąża śladami swojej babki, która uciekła z obozu koncentracyjnego w Zamościu, by przez Karpaty dotrzeć do Budapesztu. Lichtig rekonstruuje tę dramatyczną podróż poprzez malarstwo, grafikę, frottage, rysunek i dźwięk. 

Nadia Lichtig (ur. 1973) jest artystką wizualną, pisarką i muzyczką. Urodziła się w Monachium w rodzinie o czesko-węgiersko-serbsko-chorwackich korzeniach. Obecnie mieszka i pracuje we francuskim Montpellier. Lichtig studiowała na Uniwersytecie Ludwika i Maksymiliana w Monachium (Ludwig-Maximilians-Universität München) oraz w Wyższej Szkole Sztuk Pięknych w Paryżu (Ecole Supérieure des Beaux-Arts de Paris), którą ukończyła z wyróżnieniem w 2001 roku. Od 2009 roku wykłada jako profesorka sztuk pięknych w ramach centrum Montpellier Contemporain – MoCo (moco.art). Nadia Lichtig studiowała sztuki piękne i lingwistykę, dzięki czemu jest w stanie łączyć wiedzę i doświadczenie z obu dziedzin w swojej praktyce twórczej. Prace Lichtig stają się zatem przestrzenią, w której artystka stawia pytania o język, pamięć i traumę; bada obszary cielesności, z którymi wiążą nas uwarunkowania lingwistyczne. W jej wielopłaszczyznowych cyklach zebrane świadectwa jednostkowych doświadczeń zostają przeniesione w różnorodne media, aby ukazać, jak z opowieści powstają obrazy. Lichtig korzysta z szerokiego spektrum środków wyrazu, takich jak: fotografia, malarstwo, performans i dźwięk, nie traktując ich jednak jako technik, które należy opanować do perfekcji – postrzega je natomiast jako źródło sposobności, by podać w wątpliwość naszą zdolność odczytywania teraźniejszości.

____

Na zdjęciu widać rezydentkę na tle tropikalnej roślinności i nieba. Widać palmy i wysokie drzewa. Ostrość zdjęcia skierowana jest na tło, a nie na artystkę, która jest na zdjęciu niewyraźna.