Centrum Kultury Zamek

Od kilku lat wiele uwagi poświęca się refleksji nad rolą edukacji w działaniach animacyjno-społecznych. Efektywny, dostępny dla wszystkich system edukacji kulturowej jest współcześnie warunkiem utrzymania spójności społecznej oraz istnienia wspólnoty obywatelskiej. Czy mamy szansę, aby we współpracy z samorządami zbudować w Polsce system, który odpowie na to wyzwanie? Coraz częściej animatorzy zgłaszają potrzebę stworzenia systemowych rozwiązań dotyczących praktyk edukacyjnych, a niektóre instytucje kultury dostrzegają ich ważną rolę.

Sposób myślenia o edukacji i zakres znaczeniowy tego pojęcia znacznie się poszerzył, wychodząc wyraźnie poza relację mistrz-uczeń – ku zbiorowościom, zespołom, w których obowiązuje demokratyczny sposób wymiany idei, które często aktywizują, integrują i budują relację w lokalnych społecznościach. Ten zwrot w myśleniu o edukacji oprócz tego, że umieścił zjawiska edukacji kulturowej na pierwszej linii dyskusji i sporów, wytworzył również funkcję-figurę edukatorki/edukatora. Podczas debaty chcielibyśmy zapytać nie tylko o to, czy jest możliwa edukacja kulturowa i animacja, która będzie oddziaływać na spójność społeczną, poziom kapitału kulturowego oraz wiarę w demokrację i współobywateli, ale także o to, kim są współcześni edukatorzy i edukatorki. W jakim otoczeniu działają? Czy odnajdują się wśród przedstawicieli innych profesji na zawodowej mapie? Jakie mają warunki rozwoju i życia?

prowadzący: Piotr Knaś
uczestnicy: Łukasz Kasperczyk – animator kultury, Anna Michalak-Pawłowska – pełnomocnik prezydenta m. st. Warszawy ds. edukacji kulturalnej, Agata Skórzyńska – kulturoznawczyni, Przemysław Smyczek – dyrektor Wydziału Kultury Urzędu Marszałkowskiego Województwa Śląskiego