Centrum Kultury Zamek

W nowym tomie autor tradycyjnie powraca do dobrze nam znanych (ale wciąż nieoswojonych) historii i – tradycyjnie – uzupełnia je o nowe wątki, sugerujące niemożność domknięcia, dopowiedzenia, pozostawienia za sobą przemyskiego, Argasińskich i Bełskich, dziadka-rezuna, matki-banderówki i ojca-polskiego nacjonalisty. Rzecz jasna, praca żałoby okazuje się nieskończona, trauma nieuleczalna, tożsamość (narodowa, kulturowa, seksualna) beznadziejnie rozproszona, rozpisana na figury schizofrenii i chachłackości. A przecież przy tym wszystkim jest to poezja uwodząca, nieledwie hipnotyzująca, wirtuozerska, nierzadko dowcipna, a nawet dowcipkująca. Egzystencjalna, psychoanalityczna, ale także przywodząca na myśl najlepszą tradycję filozofii powtórzenia, które nigdy nie jest powrotem (do) tego samego, dokonując swoistego „zwichnięcia czasu”, załamania porządku chronologii. W Dwóch głównych rzekach przynosi to bardzo intrygujące rezultaty.

Eugeniusz Tkaczyszyn-Dycki (ur. 1962). Opublikował m.in. „Nenia i inne wiersze” (Lublin 1990), „Liber mortuorum” (Lublin 1997), „Kamień pełen pokarmu” (Izabelin 1999, wyd. słoweńskie 2005), „Przewodnik dla bezdomnych niezależnie od miejsca zamieszkania” (Legnica 2000, 2003), „Dzieje rodzin polskich” (Warszawa 2005, wyd. austriackie 2012), „Piosenkę o zależnościach i uzależnieniach” (Wrocław 2008, 2009, Stronie Śląskie 2018, wyd. czeskie 2018), „Rzeczywiste i nierzeczywiste staje się jednym ciałem” (Wrocław 2009, wyd. serbskie 2018), „Podaj dalej” (Poznań 2012), „Kochankę Norwida” (Wrocław 2014) i „Nie dam ci siebie w żadnej postaci” (Kraków 2016). Laureat m.in. Nagrody Literackiej Gdynia (2006, 2009), Nagrody Literackiej Nike (2009), a także Wrocławskiej Nagrody Poetyckiej Silesius za tom „Imię i znamię” z 2011 roku. Urodził się w Przemyskiem (Wólka Krowicka koło Lubaczowa), mieszka zaś w Warszawie.

współpraca: Wydawnictwo  WBPiCAK

________________________

Grafiką towarzyszącą opisowi wydarzenia jest okładka tomiku poetyckiego Eugeniusza Tkaczyszyna-Dyckiego pod tytułem „Dwie główne rzeki”. Na białym tle zostały umieszczone dwie pary rąk w nietypowy sposób. Są ułożone poziomo i warstwowo. Nakładają się na siebie jak plecionka wikliny. Został na nie nałożony niebieski filtr. W centralnej części znajdują się białe napisy: „Eugeniusz Tkaczyszyn-Dycki” mniejszą czcionką oraz „Dwie główne rzeki” – większą.