Prasqual
Kompozytor,
architekt dźwięku, dyrygent, pianista i reżyser. Studiował kompozycję,
kompozycję elektroniczną, fortepian i dyrygenturę w Poznaniu, Kolonii i
Düsseldorfie, a także brał udział w kursach kompozytorskich u Briana
Ferneyhougha, Petera Eötvösa, Marka André, Christiana Wolffa i Karlheinza
Stockhausena.
Prasqual tworzył również na zamówienie m.in.: Deutschlandfunk, Teatru Wielkiego w Poznaniu, Sommerblut Festival w Kolonii, Opery Narodowej w Warszawie, Deutsche Kammerphilharmonie Bremen, Städtische Bühnen Münster, Narodowej Orkiestry Symfonicznej Polskiego Radia w Katowicach, Polskiego Teatru Tańca. Otrzymał stypendia DAAD, Deutsche-Bank-Stiftung, Kunststiftung NRW oraz Ministerstwa Kultury i Dziedzictwa Narodowego.
W swojej pracy artystycznej Prasqual koncentruje się na projektach operowych i teatralnych, muzyce elektronicznej, mikrotonalności oraz przestrzenno-architektonicznych aspektach muzyki. Rozumie swoją pracę jako transformację granic wyznaczonych przez ciało, czas i konwencje społeczne. Poszukując nowych metafor oraz stosując różne środki i zasady organizacji materiału, pragnie wyrazić istnienie współczesnego człowieka we wszystkich jego wymiarach. Mieszka i pracuje w Kolonii.
--
Artystka stoi na tle panoramy miasta, najbardziej widoczne jest niebo z dużą ilością chmur. Rezydent stoi na wprost obiektywu, w czarnej kurtce, ma blond irokeza i zamknięte oczy.
PROJEKT XERIYON ‒ PIEŚNI CHMUR I KAMIENI \ kwiecień – maj oraz listopad – grudzień 2017
W projekcie XERIYON zajmuję się możliwościami przekładu struktur architektonicznych Zamku na ruch muzyki i ciała w przestrzeni, a także sprawdzaniem granic możliwości takiego przekładu. Jak wyjść poza granice, które zwyczajowo stawiamy między sztuką widzialną (architektura) a słyszalną (muzyka), sztuką statyczną (architektura) i dynamiczną (dźwięk i ciało w ruchu)? Wszyscy jesteśmy ograniczeni ciałem, czasem i konwencjami społecznymi, ograniczeni do ról, które gramy dla siebie i dla otoczenia. Jakie przesunięcia powoduje wyjście poza te role lub poruszanie się na ich granicy?
Jak zmienia się doświadczenie sytacji koncertowej, jeśli zarówno publiczność, jak i wykonawcy znajdują się w ciągłym ruchu?
Całość będzie ujęta w formę symbolicznego spaceru (na kształt współczesnej Boskiej Komedii) ‒ instalacji koncertowej bądź architektury muzycznej ze zmieniającą się geografią, poprowadzoną w formie rytuału przez przewodników (instrumentaliści i tancerz-performer) po różnych przestrzeniach Zamku. Budynku, który staje się nie tylko fizyczną przestrzenią doświadczenia, ale i jego formą symboliczną.
Przeżyciem jest bezpośredni kontakt i reakcja na przestrzeń, muzykę i ciało znajdujące się w ruchu. Struktury architektoniczne nie będą jedynie interpretowane, lecz zostanie im także nadane znaczenie symboliczne.
Chmura nie ma ciała, powierzchni, stałego koloru, kształtu i granic, a jednak można ją zobaczyć. (Hubert Damisch, Théorie du /nuage/, 1972)
Kamienie mają ciało, powierzchnię, stały kolor, kształt i granice - czy można także je usłyszeć? (PRASQUAL, 2017)
Posługując się dwoma obrazami symbolicznymi ‒ chmurami i kamieniami (w świecie nieożywionym trudno wyobrazić sobie większe przeciwieństwa), zwracam się nie tylko w stronę stałych struktur ‒ nazwijmy je architekturami muzycznymi ‒ ale też kontekstu, zmieniających się warunków akustycznych i ich ograniczonej przewidywalności.
Dźwięki są jak chmury, kamienie rezonują, przenoszą wibracje, dźwięki zaczynają krążyć między nimi, przesuwać się jak chmury ‒ niekiedy wolno i prawie niezauważalnie, niekiedy jak nawałnice. Wśród wibrujących kamieni powstają chmury dźwiękowe. Ten obraz odpowiada mojej intencji ‒ myśleniu o sztuce, jako utopijnym miejscu, gdzie możliwe jest symboliczne łączenie przeciwieństw i stapianie ich w nierozerwalną całość. Interesuje mnie także perspektywa i miejsce człowieka ‒ widza/słuchacza umieszczonego między chmurami i kamieniami.
